Bulletineke Justitia

Afgelopen maand is de fysieke carrièrespecial van het Bulletineke Justitia uitgebracht. De redactie en eindredactie hebben ook dit jaar hard gewerkt om wederom een prachtige editie neer te zetten en wij kunnen met trots zeggen dat dit ook zeker is gelukt. Er zijn artikelen geschreven over de carrièregerichte evenementen van de JFV Nijmegen, relevante juridische vaardigheden en er zijn diverse personen geïnterviewd. Op deze manier trachten wij als Juridische Faculteitsvereniging Nijmegen de mogelijkheden betreffende het carrièrepad voor de Nijmeegse rechtenstudent te schetsen en een aantal opties uit te lichten. Wij willen Birgit Timmerman, Boris Martens, Damian van Noort, Imke Beurgens, Kato Dekkers, Pien van der Zanden en Step Smeets vanuit de redactie bedanken voor hun inzet voor het schrijven van de artikelen. Verder zouden wij graag Jenthe Tromp, Laurens Schut, Lieve Aalberts, Marieke van Heukelum, Murad Baker en Niels Burghoorn als eindredactie bedanken voor het corrigeren en perfectioneren van de stukken. In het bijzonder gaat onze dank uit naar Jaan van Wijk voor zijn rol als eindredacteur van de gehele carrièrespecial, welke hij uitstekend heeft vervuld. Tot slot willen wij alle andere personen en adverteerders bedanken die hebben meegeholpen om van deze carrièrespecial wederom een succes te maken.

et begrip contractvrijheid is een belangrijk uitgangspunt in verschillende rechtssystemen. Contractvrijheid brengt mee dat het men vrij staat om te kiezen óf ze een overeenkomst willen sluiten, en zo ja, met welke partij, met welke inhoud en in welke vorm ze de overeenkomst willen sluiten.[1] Contractvrijheid is in Nederland en het Verenigd Koninkrijk een belangrijk beginsel dat ten grondslag ligt aan het verbintenissenrecht van beide rechtssystemen. In beide rechtssystemen kent de contractvrijheid beperkingen. Daarnaast bestaan er verschillende benaderingen in beide rechtssystemen met betrekking tot de toepassing van contractvrijheid. De verschillen kunnen van belang zijn wanneer bijvoorbeeld een (rechts)persoon in Nederland een contract wil sluiten met een partij in het Verenigd Koninkrijk.\

Weinig juridische thema’s ontlokken zulke felle emoties, en zulke fundamentele rechtsvragen, als abortus. Het gaat niet alleen over zwangerschap of medische keuzes. Het gaat over autonomie, staatsmachten over de vraag wie het laatste woord heeft over het lichaam van een vrouw: zijzelf, de dokter, het parlement of de rechter? In Nederland is abortus gereguleerd als vorm van zorg wettelijk toegestaan, onder voorwaarden en ingebed in het medische systeem. In de Verenigde Staten is het tegenovergestelde realiteit: sinds 2022 bestaat er geen federaal recht op abortus meer en bepalen individuele staten of vrouwen toegang krijgen tot die zorg. In sommige staten is abortus inmiddels volledig verboden, zelfs na verkrachting of incest. Hoe kan het dat twee democratische rechtsstaten met gedeelde westerse waarden zó verschillend omgaan met zo’n fundamenteel recht?

Op 9 april 2024 schreef het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) geschiedenis. Voor het eerst oordeelde het Hof dat een staat, in het betreffende geval Zwitserland, zijn mensenrechtenverplichtingen heeft geschonden door onvoldoende op te treden tegen klimaatverandering. De zaak werd aangespannen door een groep oudere vrouwen, de KlimaSeniorinnen, die naar eigen zeggen vreesden voor hun gezondheid door toenemende hittegolven. De klimaatzaak van deze Zwitserse vrouwen roept sterke parallellen op met een eerdere baanbrekende uitspraak van de Nederlandse Hoge Raad in de Urgenda-zaak uit 2019. Wat zeggen deze zaken nu eigenlijk over de rol van rechters in de klimaatdiscussie?